مدخل فی «الحب» عند ابن عربی

به نام حضرت باران

ملیحة مسلمانی (+)

مقام المحبة عند ابن عربی أربعة ألقاب: الحبّ، وهو خلوصه إلى القلب وصفاؤه عن کدرات العوارض؛ الودّ، وله اسم إلهی وهو الودود، والثالث العشق، وهو إفراط المحبّة، والرابع الهوى، وهو استفراغ الإرادة فی المحبوب والتعلق به فی أول ما یحصل فی القلب.

«الحبُ أعظمُ شهوةٍ وأکملها» (ابن عربی)

الحُبُّ لغةً “نَقِیضُ البُغْضِ. والحُبُّ الودادُ والـمَحَبَّةُ، وکذلک الحِبُّ بالکسر.. وأَحَبَّهُ فهو مُحِبٌّ، وهو مَحْبُوبٌ.. والـمَحَبَّةُ أَیضًا: اسم للحُبِّ”[1].

ماهیّة الحب

فلسفه عشق؛ نجیب محفوظ

به نام حضرت باران

نوشته: نجیب محفوظ

برگردان: اسماء خواجه‎زاده

فلسفه عشق

درآمد:

ادیب برجسته، مرحوم نجیب محفوظ آثاری در زمینه‌های مختلف دارد که آنها را در سال 1936 م، پیش از چاپ داستان‌هایش در برخی مجلات چاپ کرده است. نوشته‌های فکری او، علی‌رغم موضوعات گوناگون، به دلیل مطالعات فلسفی‌اش صبغه‌ای فلسفی دارد. مقاله حاضر، یکی از مقالات نجیب محفوظ است که ضمن آن به بیان نظر خود درباره فلسفه عشق پرداخته، و مکاتب مختلف را با روشی منطقی به بحث گذاشته است. وی این مقاله را در سال 1934 م نوشت و در اکتبر همان سال در «مجله الجدیدة» به سردبیری اندیشمند راحل سلامة موسی چاپ شد. وی در آن زمان بیست و سه سال داشت.
از نظر محفوظ، فلسفه علمی جامع و غیرقابل تحدید و به عبارتی علم همه چیز، و به معنای دقیق‌تر علم قوانین کلی و راه‌نمای همه اشیا یعنی علم العلوم است. لذا تعجبی ندارد که در این مقاله، از راه گفتگو و مناقشه و تفکیک مباحث خیالی، به ساده‌ترین و پیچیده‌ترین نظرات پیرامون عشق می‌پردازد.