۱۹ ارديبهشت۲۳:۳۲
به نام خداوند
باب فعل/ مواضع رفع و نصب فعل مضارع
6. فعل مضارع ِ خالی از نواصب و جوازم و تمام چیزهایی که موجب مبنی شدن آن شود، مرفوع می شود.
7. وقتی یکی از حروف ناصبه بر سر فعل مضارع بیاید، فعل منصوب می شود.
[حروف ناصبه: ان، لن، اذن، کی، لکی، لام تعلیل، لام تاکید، حتی، او، فاء سببیت مسبوق به نفی محض یا طلب محض، واو معیت مسبوق به نفی یا طلب، واو/فاء/ ثم/ او عطف شده بر اسم جامد یا غیر مؤول]
[توضیح]
* أن:
فایده: «ان» اگر ـ بعد از فعلی که دال بر یقین باشد بیاید، فعل مضارع را منصوب نمیکند، بلکه در این صورت مخفف از ثقیله است.
ـ اگر بعد از فعل ظنی بیاید هر دو وجه جایز است.
در سایر موارد یا اگر در ابتدا قرار بگیرد، ناصبه است و با صلهاش تأویل به مصدر میشود، که معمولا یا (متعلق به عامل قبلش است) یا (بنابر مبتدا بودن در موضع رفع است).
